Hoogste piek van de Rosengarten, een 2-daagse hike door de Dolomieten

Val di Fassa is ons startpunt van deze hike door de Dolomieten. In totaal zijn er ongeveer 177 bergwandelingen te ontdekken in de regio van Rosengarten Group in het Italiaanse gebergte. Om een ​​eerste indruk te krijgen van de hike door de Dolomieten die ik heb afgelegd in Val di Fassa, Trentino neem ik je mee in dit artikel.

Dé hike voor op je bucket list!

Er zijn meer dan 80 pieken in de Italiaanse Dolomieten die meer dan 3000m hoogte bereiken, en Catinaccio d’Antermoia is er daar één van. Dit is tevens ook de hoogste piek in de Rosengarten groep.

De beste manier om te beginnen is om de kabelbaan vanuit Vigo di Fassa te nemen en 2,5 uur over een goed onderhouden pad omhoog te lopen. Volg eerst de borden naar Rifugio Gardeccia.

Bij Rifugio Gardeccia op 1949m hoogte vind je een vers waterpunt waar je je waterfles kunt vullen of direct iets kunt drinken. De koeien in het weiland met grote bellen om hun nek, laten je direct weten dat je in de bergen bent.

Uitzicht stop bij Rifugio Vajolet

Vanaf Rifugio Gardeccia neem je pad nr 546 om je hike door de Dolomieten te vervolgen. Volg je de borden naar Rifugio Vajolet. Vanaf het pad zie je Rifugio Vajolet al snel voor je liggen. Dit klinkt geruststellend maar ik kreeg lichte paniek toen ik de Rifugio in de verte, boven op een hoge berg zag liggen. Vanaf dit punt had ik nooit gedacht dat ik deze klim ging overleven en niet te bedenken dat dit nog niet eens op de helft was. Na een uur aangekomen bij Rifugio Vajolet op 2243m hoogte maakte we een korte stop om iets te drinken en om te genieten van het waanzinnige uitzicht op het pad wat ze zojuist bewandeld hadden.

De hike naar Passo Principe

De route gaat vanaf Rifugio Vajolet nog een uur verder omhoog op pad nr. 584 naar Rifugio Passo Principe op 2601m hoogte (ook wel Grassleitenpasshütte genoemd), één van de mooiste berghutten in de Dolomieten. Wij hebben hier heerlijk geluncht met een minestronesoep en uitzicht op de klim die we nog moesten maken.

Moeilijkheidsgraad hoog

Bij het zien van deze klim dacht ik dat onze gids een grapje maakte. Ik herinner me dat ik ernaar keek en bij mezelf dacht: Dit ga ik NOOIT overleven! Het is namelijk een heftige wandeling om van Rifugio Passo Principe, naar de top van Catinaccio te gaan en ik ben absoluut geen professionele hiker. De route was weg en we moesten een klim maken over rotsen en sneeuw. Dit had ik dus niet verwacht bij een “hike door de Dolomieten”

Zodra je Rifugio Passo Principe hebt bereikt en je met je rug naar de hut gaat staan, zie je recht voor je het puinpad dat je moet nemen. Vanaf Rifugio Passo Principe stopt dus direct het duidelijke, stabiele hike-pad wat je de afgelopen uren bewandeld hebt. Voor een goede beeldvorming. Kijk de kleine mensjes op onderstaande foto! Met knikkende knieën begon ik aan de klim omhoog.

Met elke meter hoogte gingen mijn knieën harden knikken. Ik durfde niet naar beneden te kijken. “Als dit steentje wegrolt, dan lig ik beneden of als nu uitglijd over de sneeuw ben ik hoe dan ook dood.” Ik was moe en er gingen continu horror scenario’s door mijn hoofd maar jeetje was was het (achteraf) gaaf!

Eind in zicht

De laatste meters voelde heerlijk. Ik had de top bereikt, we zijn er… althans dat dacht ik! vanaf dit moment moesten we een moeilijke afdaling maken door de sneeuw, richting onze slaapplaats aan Lake Antermoia. Lake Antermoia is een waanzinnig meer gevormd door smeltwater. Moe en vol adrenaline maakte we de afdaling richting Lake Antermoia waar we gingen overnachten in Rifugio Antermoia op 2496m hoogte. We voelde ons alleen op de wereld want buiten ons om waren er nog 3 jongens die dezelfde weg aflegden. Is dit überhaupt een route? Vroeg ik mijzelf af. Floortje Dessing eat your heart out want het is vanaf nu “Kiki naar het einde van de wereld!”

Ik kan jullie niet vertellen hoe blij ik was bij het bereiken van onze slaapplek. We hebben het gehaald! Hebben we het echt gehaald? Ja, we hadden onze eindbestemming van de dag bereikt. 12,5 km later… Ik ben niet snel trots op mezelf maar dit moment voelde als een overwinning! Het laatste deel van de hike is oprecht moeilijk en waarschijnlijk bestemd voor iets gevorderdere hikers dan ik. Maar het was een waanzinnige ervaring in een adembenemend landschap die op de bucketlist thuishoort!

Door een groene vallei naar beneden

Na de overnachting in Rifugio Antermoia begonnen we aan onze 10 km lange afdaling door Val Duron. Dit landschap is een wereld van verschil met de hike van de dag ervoor. Je loopt bergafwaarts door eindeloze groene valleien. Schotland, Ierland, allerlei landen schoten door mijn hoofd maar nee, ik was nog steeds in Italië. Eenmaal aangekomen in het dal zijn we direct doorgereden naar de spa om onze benen en voeten heerlijk bij te laten komen.

Ook al zag ik er tegenop, heb ik geklaagd en dacht ik waar ben ik aan begonnen. Achteraf was het een waanzinnige, unieke ervaring die ik nooit had willen missen!